CERKAK ( 27 )
DURUNG TITI WANCINE
Mbak Mar, ayo cepetan! swarane adhiku saka jaba sinambi mlayu mlebu.
Aku mrepegi adhiku sing lagi kelas lima SD kuwi. Yen wis ngono biyasane njuk nglendhot ana gendhonganku. Bocah siji iki pancen ngalem karo mbakyune, yen lagi karo ibune malah ra tau njaluk gendhong. Sajak bungah tenan yen lagi karo aku, nganti mau esuk wae luwih milih melu aku tinimbang melu bapak ibu menyang daleme simbah ing Salatiga.
“Mbak Mar tak nata buku iqra’ riyin nggih. Nek kesusu Iva mantuk riyin mawon,” ujarku.
“Tenan, Mbak? Aku mantuke bareng Dika karo Ratri ya, mbak!”
Aku mrepegi adhiku sing lagi kelas lima SD kuwi. Yen wis ngono biyasane njuk nglendhot ana gendhonganku. Bocah siji iki pancen ngalem karo mbakyune, yen lagi karo ibune malah ra tau njaluk gendhong. Sajak bungah tenan yen lagi karo aku, nganti mau esuk wae luwih milih melu aku tinimbang melu bapak ibu menyang daleme simbah ing Salatiga.
“Mbak Mar tak nata buku iqra’ riyin nggih. Nek kesusu Iva mantuk riyin mawon,” ujarku.
“Tenan, Mbak? Aku mantuke bareng Dika karo Ratri ya, mbak!”
Dhik
Iva nyawang aku sumringah. Aku manggut karo mesem. Bocah wadon sing
nganggo jilbab kuning kuwi banjur mlayu metu nututi kanca-kancane sing
wis tekan lurung. Pancen wis biyasane Iva menyang-mulih saka mesjid
tekan ngomah bareng kanca sabarakane. Paling mengko ya mampir cakruk
kulon omah dolanan gathengan, bekelan, apa dham-dhaman, njur katut
Ratri mulih.
Sawise nata sakabehane,
aku banjur metu lan nutup lawang serambi mesjid. Pancen sengaja ora
tak-kunci merga mengko isih dienggo jamaah Maghriban. Lakuku tumuju pit
ana latar kang dikebaki suket jalaranwissuwe ora dianakake kerja bakti.
Nalikane aku lagi arep nggenjot pitku, kedadak ana swara ngundang
jenengku.
“Dhik Mar, apa lali marang janjimu wingi?”.
Swara
kuwi ora asing kanggo aku. Tak-toleh saka ngendi asale swara priya mau.
Jebul neng mburiku wis ngadeg jejeg Mas Gun nyawang aku sajak
ngrarep-arep samubarang sing wis suwe dianti-anti.
“Apa
lali marang janjimu wingi?”, Mas Gun mbaleni ukarane. “Di SMS ora
mbales, ditelpon ora diangkat,” Mas Gun nyawang aku sing isih mangkring
ndhuwur sadhel.
Aku mudhun, nuli
nuntun pit ditututi Mas Gun ana sisihku. Aku durung bisa mangsuli
pitakonane priya saka sabrang kali sing sewulan kepungkur medharake
pangrarep-arepe marang aku.
“Mas, kok
ngertos menawi kula ten ngriki?” pitakonku. Rekane mono kanggo
ngenggokake pirembugan, nanging gandheng wonge ndregil ora kalah sugih
akale saka aku.
“Mergane saka jroning
ati sajero-jerone nyasmitakake yen kowe lagi mulang ngaji,” wangsulane
Mas Gun karo nyawang aku. Sajatine atiku gumuyu krungu rayuan gombal
mangkono kuwi, nanging aku tetep meneng wae tanpa ekspresi, kabeh
isining ati tak-pendhem jero banget.
“Aku
mau wis saka ngomahmu, ketemu ibumu. Ora kaya sewulan kepungkur dhek
aku ora panggih ibumu,” priya sing biyen dadi kanca kerjaku nang
percetakan buku kuwi nggenahake.
Jenggirat.
Aku kaget kepati. Mas Gun ketemu ibu? Mendah kaya ngapa dukane ibu.
Merga ibu nate ngendika, “Mar, sesuk Minggu Bu Warsih arep mrene
nggawakke biodata priya sing arep dikenalake karo kowe. Aku percaya
karo Bu Warsih, pria kuwi mesthi pantes kanggo ngampingi uripmu,”
ngendikane ibu telung dina kepungkur isih ana ing kupingku.
Iki
dina Setu, ateges sesuk esuk Bu Warsih tindak ngomahku. Mas Gun nuli
nyekel stang pitku, merga ora krasa jangkahku kandheg. Aku ora suwala
nalikane pitku dienggokke mandheg ana ngarep cakruk. Kamangka omahku ana
sak-wetane cakruk keletan kalen cilik.
“Mreneya, Dhik. Aku arep kandha,” Mas Gun ndhisiki lungguh.
“Iha kok mboten ten ngriki nggih, Mas,” aku nyoba nywara.
“O,
dhik Iva mau ncen dolanan neng kene, weruh aku teka banjur mlayu bali.
Sajake Iva kesenengen takgawakke oleh-oleh gulali,” Mas Gun nyritakke.
Aku mung mesem.
“Ibu wau ngendika napa, mas?” pitakonku.
Mas Gun gedheg-gedheg, ”Ora ngendika apa-apa, mung matur nuwun oleh-olehe, terus…”.
Durung tutug anggone mangsuli, aku ora sranta takon, ”Terus napa?”.
Dhik Maryam sajatine neng jero atimu ki ana aku apa ora, swarane Mas Gun lembut
“Ya
terus aku takon kowe neng ndi, njuk aku pamit nggoleki kowe nang
mesjid,” Mas Gun njlentrehake. Aku meneng. Apa ibu ora ngerti yen priya
sing tak-karepke jroning udarasaku wingi ora liya ya Mas Gun iki?
Kamangka ibu ngendika yen sesuk ana priya sing nggoleki aku sakdurunge
aku tepung karo Mas Wawan, ibu bakal nglarang. Ibu wis mantep karo priya
pilihane Bu Warsih senajan durung weruh wonge.
“Dhik
Maryam, sajatine neng jero atimu ki ana aku apa ora?” lembut swarane
Mas Gun, nanging saya ngubak-ubak rasa ing njero dhadhaku. Aku ora wani
nyawang Mas Gun, mung ndhingkluk nyawangi tasku sing isine kertu
ngajine bocah-bocah lan amplop siji sing isih daksimpen primpen. Mas
Gun nyedhaki lungguhku. Ujare, “Kandhakna sing satemene, apa sing
kok-rasakke. Yen kanggoku gawegela, aku ora bakal nesu. Yen kanggoku
gawe lega, aku ya ora bakal kesusu.”.
Aku
tetep ndhingkluk. Mripatku mbrambangi. Mbuh saka ngendi critane, aku
isa-isane nangis ana ngarepe Mas Gun. Tasku nganti lujrut
tak-plintir-plintir. Aku ora nyangka yen Mas Gun bakal temenan nagih
jawaban tembunge sewulan kepungkur. Atiku dadi gojag-gajeg gek sida gek
ora arep matur bab perkara sing taksimpen nang jero ati iki marang Mas
Gun. Yen perkara iki takaturke, aku kuwatir Mas Gun bakal nelangsa
atine. Nanging yen ora takaturke, aku uga bakal ora tenang. Dina
ikiwistekan janji. Upama wong utang ngono wis wancine nyaur, upama wong
nyilih wis wancine mbalekke, upama wong nandur wis wancine ngundhuh.
Pancen dina iki mujudake dina sing ora gampang kanggo aku. “Menawi
kersa, nengga sewulan malih, Mas, bakal kula jawab. Kula nembe
nyamaptakaken ujiane murid-murid” unine SMSku nalika Mas Gun nembung
pengin dadi sisihanku. Nalika kuwi ibuku wis nduwe rencana ngenalke aku
karo Mas Wawan.
“Mas…nyuwun
pangapunten,” kandhaku sinambi ngulungke amplop marang Mas Gun. “Kula
pun siyap menawi njenengan badhe duka, estu kula boten saged
ngestokake kersane njenengan,” swaraku alon lirih karo ngulapi luh kang
netes ana pipiku.
Mas Gun gage mbukak
amplop kuwi banjur maca isine. Mak-pleret, pasuryane Mas Gun kedadak
alum tanpa swara. Saiki manungsa loro nang cakruk iki padha-padha
sedhihe gara-gara isine layang sing ana jero amplop kuwi. Ora liya
layang saka Bu Warsih sing isine pangajape Bu Warsih amrih aku bisa
bebrayan karo Mas Wawan.
“Aku ora
nyangka yen wiji tresna sing tak-uwur-uwurake, tak-siram, tak-jaga saben
dina sasuwene telung taun iki bakal pungkas ngene iki. Aku wis sabar
nunggu, nyimpen sakabehane, merga aku ngerteni yen kowe ora kaya
kenya-kenya liya. Aku ora nempuh dalan pacaran merga kuwi wujud
tresnaku, Dhik. Apa iki kekarepanmu, Dhik?” Mas Gun ngudhari isi ati
kang ditaleni sasuwene telung taun sadurunge aku metu saka percetakan
merga ditampa dadi guru SD neng desaku.
Pancene
Mas Gun wisnate nembak aku. Nanging aku blaka yen ora gelem pacaran,
aku pengen sesuk wae langsung nikah. Sanajan ta sajatine aku ya
kesengsem marang priya sing sopan, prigel, grapyak lan sregep sholat
kuwi, nanging aku tetep njaga awakku supayane sabar ora kagodha, merga
ngendikane ibu kasmaran sing kepati durung tiniba titi wancine kuwi
bakal mbundhetake pikir. Kuwi mono panyangkane ibu, nanging aku ya manut
wae karo ngendikane ibu.
“Kula pancen
pun ngancik wayah palakrama, kepara kanca-kanca malah pun kagungan
momongan. Nanging kados pundi malih, Mas, Gusti Allah ngersakke margi
sanes kangge kula lan njenengan. Ibu nepangake kula kalih Mas Wawan,
sedhereke Bu Warsih tangga ler ndaleme simbah ing Salatiga. Bu Warsih
niku kanca celak ibu kula wiwit alit. Kula mboten saged nentang
kersanipun ibu,” aku wiwit bisa crita. “Estu kula ugi gadhah menapa
ingkang njenengan ….” ukaraku ora taktutuge nalika keprungu swarane Iva
bengak-bengok.
“Mbak Mar, digoleki
ibu,” Iva mbengok saka lurung, banjur lunga maneh karo kanca-kancane
dolan. Biyasane jam limanan ngene iki Iva dolan ana ngomahe Ratri cedhak
mejid sisan mengko Maghriban. Gage aku menyat nuntun pit. Mas Gun
melu nututi aku, polate bingung kaya dene polatanku. Ana apa karo ibu.
“Assalamualaikum,”
uluk salamku sinambi njranthal mlebu ngomah. “Enten napa, Bu?”, aku
langsung lungguh sisihing ibu ing ruang tengah. Mas Gun ora melu mlebu,
mung nunggu nang teras. Mas Gun ngrumangsani yen dheweke kuwi tamu sing
ora kena melu campurtangan ngono wae.
“Gunarto
endi? Undangen mrene,” ngendikane ibu karo nyawang aku kebak welas
asih. Aku bingung, aku kawatir yen ibu bakal ndukani Mas Gun, apa sisan
karo ndukani aku. “Wisgek ndang…kon mlebu,” ngendikane ibu sajak ora
sranta.
Aku mlaku tumuju teras, “Mas, ken mlebet,” ujarku. Mas Gun menyat banjur mlebu ngomah.
“Ngene,
Mar, Ibu arep crita. Nalikane ibu sowan simbah mau ibu ketemu karo
bulike Wawan. Kebeneran ketemu, ibu nyuwun biodatane priya kang arep
dikenalke karo kowe, dadi sesuk piyambake ora usah merlokke mrene, ”
ibu mandheg anggone crita, banjur mbukak lempitan kertas cilik ana
ndhuwur meja. Aku karo Mas Gun mung sesawangan. “Iki, wacanen,” pakone
ibu.
Aku tumuju meja, kertas cilik
kuwi tak-waca. Mripatku kang mau lagi wae mari anggone mbrambangi saiki
mbrambangi maneh. Rasaku campur-campur ora karu-karuwan. Aku kaget, aku
bingung, aku ora percaya.
“Iki
fotone,” ibu ngulungke foto priya kang arep dijodhohke marang aku. Aku
kepengin semaput nalika aku weruh sapa sing ana nang foto kuwi. Aku
nyawang Mas Gun sing isih meneng wae neng kursi sing rada adoh.
“Mas Gunarto Setiawan, Mas Wawan…”, swaraku lirih. Mas Gun rada bingung polatane, banjur nyedhak lungguh ana sisihku.
“Wistakrestoni,
ndhuk, muga Gusti Allah paring dalan kang lancar. Jebul Wawan sing
dikarepke Bu Warsih kuwi ya Gunarto iki. Mau nalika Gun iki teka,
ibuwisngerti kabeh. Wawan kuwi undang-undangane nalika isih cilik, Wawan
pindhah omah melu wong tuwane nang Bantul, mula Bu Warsih arang
ketemu. Bu Warsih uga durung taren marang Wawan perkara jejodhohan iki.
Merga manut critane Bu Warsih, Wawan iki bocahe ora gampang kepencut,”
ibu ngelus-elus jilbabku.
Mas Gun
ya Mas Wawan bungah, soroting mripate katon sumunar lembut nyorotke
tresna kangwismeh wae kapungkas. Tangane reflek arep ngruket aku,
nanging aku malah ngruket ibuku. Mas Gun mesem sajak isin sinambi
mundhur. “Durung tiniba titi wancine, ngger,” ngendikane ibu.
Adzan
maghrib wis kumandang. Aku, Ibu, lan Mas Gun menyang mejid saperlu
Maghriban. Dhik Iva uga menyang mesjid karo kanca-kancane. Bapak
wiskawit mau ana mejid, merga bapak kalebu takmir sing ngurusi mejid.
“Allahu Akbar”, swarane bapak mertandhakke sholat kawiwitan. Dongaku
muga yen wis tiniba titi wancine Mas Gun uga bakal kaya bapak ing ngarep
kae.
Kapethik saking : Majalah Panyebar Semangat.
http://www.panjebarsemangat.co.id
http://www.panjebarsemangat.co.id
Tidak ada komentar:
Posting Komentar